Voerboot

Een stukje nostalgie. Toen er nog geen voerboten bestonden, in de jaren negentig, heb ik er zelf eentje gemaakt met spullen van de Gamma. Het bootje, Triton genaamd, bediende ik met een lange draad. Door aan de draad te trekken, opende het klepje met voer, werd de rig losgelaten, ging er een geluidssignaal af en begonnen de LED-lampjes te branden. Zodat ik zeker wist dat alles goed was gegaan. En, het feest ging nog even door: de boot werd na het lossen door datzelfde draadje in zijn achteruit gezet (wat weer werd bevestigd door een ander lampje dat ging branden). Dit ding heeft vissen opgeleverd in een tijd dat de voerboten nog moesten worden uitgevonden, waardoor dit eigenlijk de allereerste voerboot ooit is.

 

Optonic-versterker uit 1984

Zelfgemaakte Optonic-versterker uit 1984. 4-kanaals, knipper- en nagloei-LEDs, volumeregeling, zowel interne als externe batterij, spanningscontrole en een leuk kastje. And last but not least: een ingebouwde microfoon om een illegale FM-zender op aan te sluiten (de Jostikit HF65 die ik in die tijd gebruikte om de Nationale Hitparade door het hele dorp te stralen). Met dank aan Werner Donkers voor het etsen van de printplaat en aan de vele karpers die door het speakertje hebben geklonken. En hij doet het nog steeds…

 

Omgebouwde soundbox uit 1998

En wederom uit de oude doos; een omgebouwde Fox XB4-soundbox (rond 1998). Verlost van de waardeloze interne batterij door er een kastje aan te prutsen met een gewone batterij. Plus een klemmetje voor aan de bivvy stormpole. En jawel, weer een ingebouwde microfoon, deze keer om een babyfoon of een portofoon op aan te sluiten. Achteraf bleek dat je een beetverklikker ook rechtstreeks op een portofoon kon aansluiten. Die waren legaal en hadden kilometers bereik. Niet dat je daar wat aan had, maar menig moderne draadloze beetverklikker kan er nog een puntje aan zuigen. Tegenwoordige fabrikanten steken de loef af met het bereik van hun veel te dure beetverklikkers, vooral bedoeld om fysieke obstakels te doordringen. Een portofoon van enkele tientjes deed dat rond de eeuwwisseling moeiteloos en veel beter.

 

Duikplank

In de jaren ’80, toen rodpods nog geen gemeengoed waren, was dit toch wel een opvallende verschijning langs de waterkant. Een stellage speciaal gemaakt om te de hengels stevig kwijt te kunnen op plekken waar banksticks niet toereikend waren. In dit geval door de smalle kant en de lelies. Het kreeg de gekscherende bijnaam ‘de duikplank’ omdat deze voornamelijk boven het water stond. Voorzien van aansluitingen voor de Optonic-versterker en breinaalden voor de Monkey climbers. Een creatie die vissen mogelijk maakte op zeer ontoegankelijke plekken.

 

Zelfbouw karperhengel uit 1980

Alhoewel een hengel op zich niet zijn tijd vooruit was, verdient deze zeker een plaats in dit artikel. Dit is een 10 voets Fibatube blank met typeaanduiding CA1204 (er waren ook zwarte uitvoeringen). De testcurve is iets minder dan 2 lb, namelijk 1⁷⁄₈ lb. De Fibatube blank is gemaakt van heel dikwandig glas, net als de Hardy Richard Walker II. Als 15 jarige is de hengel helemaal zelf gebouwd om enkele jaren later (1983) opnieuw opgemaakt te worden om het meer een Hardy uitstraling te laten geven. In 2010 heeft Dick Willemsen van Rod Visions de pensluiting opgeknapt, omdat de delen elkaar raakten.

Deze hengel is in de jaren ’80 ontzettend veel gebruikt, omdat hij de ideale actie had; iets zwaarder dan een Bruce & Walker MK IV, en iets lichter dan een Hardy Richard Walker II. Voor het beoogde doel precies goed (deegballen gooien). Tijdens het begin van het boltrig en boilietijdperk is deze hengel ook nog veel gebruikt, alhoewel toen de Hardy II een iets betere optie was.  Met deze hengel zijn stapels karpers gevangen, meer dan op welke 10 voeter dan ook (althans, in de ‘freeline tijd’). En niet alleen met ballen deeg, ook met particles.

De hengel bestaat nog steeds en hij staat tussen de rest van het hengelpark. En er worden tot de dag van vandaag nog vissen mee gevangen.

Antennewaker

Voordat de Optonic op de markt kwam waren er beetmelders die werkten op een antenne; de antennewaker. Deze werkten op het principe dat de kracht van de bewegende lijn de antenne een stukje verschoof zodat er elektrisch contact werd gemaakt. Begin jaren ’80, de eerste Optonics  waren er al, heeft Walter een set gebouwd van deze antennewakers. Voorzien van aan/uit, volumeregeling en een instelbare gevoeligheid. Voordeel was de lagere prijs ten opzichte van de Optonics, nadeel was dat door regen er soms kortsluiting ontstond waardoor je valse piepen kreeg. Al met al werd deze set na jaren gebruik verkocht. Helaas, want het zou hedendaags een mooi stukje geschiedenis zijn geweest van de karpervisserij.

Soms hebben we nog het idee om ze voor de grap nog eens te maken. Ten opzichte van vroeger kan dat nu véél beter: in plaats van mechanische contacten waar vocht tussen ging zitten of waar aanslag op kwam te zitten, maak je gebruik van een rietcontact en een magneetje. Dan is er geen storing meer en kan je alles heel gevoelig instellen. Zo’n rietcontact met magneet wordt nog steeds gebruikt in moderne beetverklikkers, alleen dan met een draaiwieltje. Wie weet volgt er nog een creatie die zijn tijd allang voorbij is!

---

Publicatiedatum 15-02-2021 / laatste update 15-01-2023